Η Μίνα Παπαθεοδώρου-Βαλυράκη δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει έντονα χρώματα όταν συνθέτει ένα έργο αλλά δεν φείδεται και λεπτομεριών ακόμα κι όταν αυτές έχουν να κάνουν με το πνεύμα των θεμάτων που ζωγραφίζει, πράγμα που φέρνει στο νου μεγάλους δασκάλους όπως τον Σικέρος και τον Ριβέρα.

Εκείνο που χαρακτήρίζει τους πίνακες της Μίνας είαι τα θερμά αβίαστα χρώματα τα οποία εκφράζουν απόλυτα την ομορφιά των κινήσεων.Χάρη στή μοναδική αίσθηση της προοπτικής, των κανόνων της δυναμικής ενέργειας καθώς επίσης και χάρη στην τολμηρότητα με την οποία χρησιμοποιείται το χρώμα προκειμένου να εκφραστεί η στιγμιαία κινητική ενέργεια και το αντίθετό της δηλαδή την αδράνεια , η ζωγράφος επιτυγχάνει χρωματική και μορφοπλαστική αρμονία και κατ αυτόν τον τρόπο μας δίνει την δυνατότητα να νιώσουμε την ισχύ της δράσης μέσα απο γρήγορες πινελιές που απεικονίζουν κίνηση και πνεύμα.

Σύμφωνα με ένα ρητό, το νερό έχει την πηγή του και το δέντρο τη ρίζα του. Η καλλιτεχνική δημιουργία της Μίνας φέρει τα αποτυπώματα της ζωής της και της πολιτιστικών καταβολών της που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια η Ελλάδα, μια χώρα με αρχαία ιστορία, μια χώρα που έχει συνταιριάξει τον πολιτισμό με τον αθλητισμό. Η αστείρευτη έμπνευσή της αντλείται απο τα αγάλματα του Παρθενώνα και τις αρματοδρομίες αλλά και απο τους νόμους που διέπουν την ισορροπία μεταξύ δυναμικής και στατικής. Εκτός απο τα έργα που προβάλλουν το τέλειο πάντρεμα τέχνης και φιγούρας σε κίνηση, αναμειγνύει έντεχνα πινελιές, πλούσια χρώματα και μοτίβα με αναφορές στον αθλητισμό .

Το καταπληκτικό στους πίνακες της Μίνας είναι ότι η ισχύς της ενέργειας ενσωματώνεται στην στατική ανεικονική ζωγραφική, μια ζωγραφική που προσφέρει τέρψη των οφθαλμών και ταυτόχρονα αγγίζει τα μύχια της καρδιάς μας ενόσο δεχόμαστε ένα δεύτερο κύμα εντυπώσεων που ξεπερνά σε ένταση το πρώτο.

Η δεξιοτεχνία της ζωγράφου είναι τόσο κοντά στην πραγματική ζωή που απηχείται στους θεατές της. Τα έργα της πρόσθετουν νέα διάσταση στη τέχνη της εικαστικής έκφρασης της κίνησης.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα έργα της δεν τείνει απλώς να επικεντρωθεί στη μορφοπλαστική πλευρά της ενέργειας αλλά, αποτελεί ταυτόχρονα κανάλι διάδρασης μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού και το κυριότερο, υπογραμμίζει την έκφραση της στιγμιαίας κινητικής διαδικασίας και των προσωπικών συναισθημάτων που οι θεατές βιώνουν, προσφέροντάς τους άπειρες ευκαιρίες να εκτιμήσουν σε βάθος την ομορφιά που γενιέται απο την απειροστή μετακίνηση και τη σύγκρουση της με την τέχνη.

YUAN HIKUN